Η κοινότητα του Λιν γράφει ιστορία

Note: for our Greek readers - an extraordinary analysis by Theodore Kalmoukos, National Herald - Feb 18, 2011

Aνάλυση του Θεόδωρου Καλμούκου

Τα όσα διαμείβονται τον τελευταίο καιρό στην κοινότητα του Αγίου Γεωργίου του Λιν της Μασαχουσέτης, με επίμαχο θέμα την ετήσια συνεισφορά της κοινότητας προς την Αρχιεπισκοπή, είναι αναμφίβολα ενδιαφέροντα και αποκαλυπτικά πολλών πραγμάτων και καταστάσεων.

Είναι σίγουρα πράγματα πρωτόγνωρα τα όσα συμβαίνουν τα οποία σημαδεύουν τον εκκλησιαστικό μας βίο όχι πλέον σε τοπικό και άρα περιορισμένο και περιοριστικό επίπεδο, αλλά σε ευρύτερη διάσταση, τα αποτελέσματα των οποίων θα καταστούν φανερά με την πάροδο του χρόνου. Θα μπορούσε κάποιος αβασάνιστα να πει ότι το Λιν της Μασαχουσέτης γράφει ιστορία και συνάμα το γράφει η ιστορία.

Αποκορύφωμα ήταν η γενική συνέλευση το βράδυ της Τετάρτης 16 Φεβρουαρίου για την οποία ο «Εθνικός Κήρυξ» έγραψε λεπτομερώς στη χτεσινή του έκδοση.

Μ’ άλλα λόγια, γι’ αυτό που πλείστες όσες κοινότητες, ιερείς και κοινοτικά συμβούλια βιώνουν και συζητούν ανά την Αμερική και σίγουρα στη Νέα Αγγλία, δηλαδή τη φορτική πίεση της διαρκούς αύξησης της ετήσιας συνεισφοράς τους προς την Αρχιεπισκοπή, η κοινότητα του Λιν αποφάσισε να αντισταθεί θέτοντας ένα μέτρο κι ένα όριο στη διαρκή επαιτεία από μέρους της Μητρόπολης, χρησιμοποιώντας ως μοχλό πίεσης ακόμα και τα σωστικά μυστήρια της Εκκλησίας, γεγονός αναιρετικό της ίδιας της φύσης και της αποστολής της Εκκλησίας.

Τα όσα ελέχθησαν και ακούσθηκαν στο Λιν και διαδόθηκαν αστραπιαίως στις κοινότητες ανά την Αμερική, όφειλαν να είχαν κάνει τους υπεύθυνους του εκκλησιαστικού μας βίου όχι απλώς να ανησυχήσουν αφού συναθροίζονται όλα τα στοιχεία και οι δυναμικές ενός επαπειλούμενου χάσματος, αλλά να είχαν απέλθει ευσχημόνως προς εφησυχασμό.

Το μήνυμα του ένθεου και φιλότιμου ομογενειακού μας λαού του Λιν, είναι ευκρινές πέρα για πέρα πως μέχρι εδώ ήταν η άντληση του οβολού μας προς πορισμό και τρυφηλή ζωή εν ονόματι του μύθου των λεγόμενων «διακονιών» ή ministries επί το Προτεσταντικότερο, λες και οι άνθρωποι δεν βλέπουν ότι ελάχιστη έως μηδενική ευεργεσία αποκομίζει η τοπική τους εκκλησία, η κοινότητα δηλαδή, από αυτές τις διαβόητες διακονίες. Το ουσιαστικό μυστικό είναι πως όσα πιο πολλά χρήματα στέλνουν οι κοινότητες στην Αρχιεπισκοπή, τόσο περισσότερα επιστρέφουν στην τοπική Μητρόπολη, τα υπόλοιπα είναι απλά κενές ρητορείες.
Η δε επίκληση των κανονισμών και αποφάσεων των Κληρικολαϊκών Συνελεύσεων, φαντάζει ωσεί λήρος διότι κληρικοί και λαϊκοί γνωρίζουν καλώς τις μεθοδείες και τα προκατασκευάσματά τους που απλώς καλούνται οι σύνεδροι να επικυρώσουν δια βοής.
Η περίπτωση του Λιν είναι αντιπροσωπευτική της σιωπηρής, λόγω καταπίεσης, κατάστασης και αγωνίας που επικρατεί σε πλείστες όσες κοινότητες, οι οποίες τώρα ανάσαναν και άρχισαν να βλέπουν τα πράγματα με άλλο μάτι και προσέγγιση.

Το συμπέρασμα που βγαίνει από τη γενική συνέλευση του Λιν είναι ότι οι άνθρωποι, ο λαός του Θεού ο ευλογημένος, αφού συνειδητοποίησε πως δεν είχε πουθενά και σε κανέναν να στραφεί και να ελπίσει, κατάφυγε στη δική του δύναμη και δυναμική. Στην ελεύθερη έκφραση της γνώμης και θέλησής του, αγνοώντας την ιεραρχική δομή της Εκκλησίας επειδή κατάλαβε ότι δεν λειτουργούσε ως πατρότητα και αγαπητικότητα, αλλά ως ένα καταναγκαστικό φέουδο που δεν δίστασε να εκμεταλλευτεί ακόμα και τα μυστήρια που είναι τα μέσα και οι αγωγοί της Θείας Χάριτος προς σωτηρία.

Η έννοια της Εκκλησίας εξέλιπε. Η υποψία γι’ αυτό που είναι Εκκλησία, από αυτό που δεν είναι αρχίζει να κερδίζει έδαφος, αφού κάποτε ξυπνούν και οι μέχρι χτες «υπνώττοντες» είτε λόγω σεβασμού σε σχήματα και προσχήματα, είτε λόγω έμφυτης λαϊκής ευσέβειας εγκυστωμένης στα τρίσβαθα της ψυχής τους και τώρα λένε μέχρι εδώ και μη παρέκει. Ουδείς ομογενής αρνήθηκε ποτέ να συνδράμει στην Εκκλησία σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο. Εκεί που αρχίζει το πρόβλημα είναι όταν προσβάλλεται το φιλότιμο των ανθρώπων και η νοημοσύνη τους, διότι και οι πλέον αδαείς περί τον εκκλησιαστικό βίο κατανοούν ότι οι κληρικοί κάθε βαθμού είναι «υπάλληλοι» του λαού, ο οποίος τους πληρώνει και μάλιστα αδρά για να προσεύχονται, κι όχι να τον δυναστεύουν.

Οι καιροί μας βοούν, κι αυτό που προέχει είναι η καταλλαγή πάντων, κι όχι η επίδειξη ενός τρομαγμένου λεονταρισμού.

Φεβρουάριος 18, 2011